Είναι ασθένεια των γιγαρτοκάρπων αρκετά διαδεδομένη με μεγάλη οικονομική σημασία λόγω υποβάθμισης ποιότητας και μείωσης μετασυλλεκτικής ζωής των φρούτων στα ψυγεία.
Συμπτώματα
Η μη παρασιτικής φύσης ασθένεια αρχίζει κάτω από την επιδερμίδα, τη φλούδα και προκαλεί αλλοιώσεις. Εμφανίζονται μικρές περιοχές φελλώδους ιστού λίγο πριν τη συγκομιδή. Τα εσωτερικά κύτταρα εκεί νεκρώνονται και η επιδερμίδα φαίνεται σαν βρεγμένη. Αργότερα οι θέσεις αυτές γίνονται καστανές ή και μαυρίζουν. Οι τυπικές κηλίδες προσβολής που εμφανίζονται στα ψυγεία στην αποθήκευση έχουν διάμετρο 2-10mm είναι ελαφρά βυθισμένες και συνήθως βρίσκονται στο κορυφαίο τμήμα των καρπών. Η πικρή κηλίδωση είναι μία μη παρασιτική ασθένεια κι οφείλεται σε μη επαρκή εφοδιασμό των καρπών με ασβέστιο. Είναι σοβαρότερη σε καρπούς που προέρχονται από νεαρά δέντρα, ειδικά σε έτη με μικρή καρποφορία. Επίσης είναι πιο συχνή σε καρπούς μεγάλου μεγέθους και όταν οι καρποί συγκομίζονται άγουροι. Οι ακανόνιστες αρδεύσεις, υπερβολική αζωτούχος λίπανση, αυστηρό κλάδεμα εντείνουν τη σοβαρότητα της ασθένειας. Γενικά η πικρή κηλίδωση εκδηλώνεται κατά τους 2-3 πρώτους μήνες της αποθήκευσης των καρπών.
Η ασθένεια αντιμετωπίζεται ικανοποιητικά με τροφοδοσία των δέντρων καθόλη την καλλιεργητική περίοδο με ασβέστιο είτε διαφυλλικά είτε από κάτω με κρυσταλλικά λιπάσματα νιτρικού ασβεστίου. Εκτός από τις εφαρμογές ασβεστίου θα πρέπει επίσης να αποφεύγεται η συγκομιδή άγουρων καρπών, να εκτελούνται κανονικές αρδεύσεις με το νερό που χρειάζεται, να υπάρχει καλή σχέση καρποφορίας/βλάστησης άρα καλό και σωστό κλάδεμα ειδικά στα έτη παρενιαυτοφορίας δηλαδή μειωμένης παραγωγής και τέλος να γίνεται άμεση αποθήκευση των καρπών σε θερμοκρασία 0-1 C και υψηλή σχετική υγρασία.